malam dah semakin larut..
marah masih lagi belum surut..
kehendak hati masih belum diturut..
rasa macam hendak mencarut..
apa nak buat hidup membujang..
makan,pakai pom sehelai sepinggan..
jiwa dah semakin hilang..
apa yang tinggal hanya keinginan..
kalau la perasaan ni boleh dibuang...
alangkah senangnya nak berjuang..
tapi perasaan ini selalu tak diberi peluang..
seolah-olah air yang dituang..
hidup ni kena belajar menelan..
bukan semua kite boleh dapatkan...
kadang2 semua impian dan harapan ade rintangan..
yang dapat hanyalah doa dan harapan...
dan yg penting jadikan sbg pengajaran...
p/s:belajar untuk menerima..
6 comments:
ayat2 ko sngt sastera...
huhuhu..
bese la..
cite2 dlu2 nk jd sasterawan negara..
ganti a.samad said..
tp,skrg jd sasterawan jalanan dh ok kot..
eh..bekas laki ak tu dlm gmbar!kesian dia..kesepian.
haha..
owh gmabr ats tu laki ko..
gmbar bawah lak..
mesti gambar ko kan..
ye la..br chanthek!haha!
mmg chantek pom..
dh nak jd mumia dh pom ak tgok..
Post a Comment